Hi :]! Sorry dat het zolang heeft geduurd voor ik iets nieuws schreef, ik had het nogal druk omdat mijn nichtje bleef logeren.. Over het verhaal; ik had niet echt een begin. Ik had een idee hoe en wat en ik had al een paar stukken tussendoor geschreven, maar ik had nog geen begin. Dat is ook een reden waarom het zo lang duurde. Ik heb een heel klein stukje van het begin, omdat de rest gewoon nog niet af is. Het is nu al wat minder druk, dus ik ga snel verder aan het verhaal, des te sneller komt het online ;). Veel plezier alvast met dit kleine "voorproefje"!
Ik keek uit het raam naar de naderende stranden, de hoge bergen en de glinstering van het maanlicht in het water. Ik probeerde mijn gedachten opzij te zetten, omdat ik het niet zag zitten. Zo’n zomerreis. Het leek mijn vrienden een perfect idee; op vakantie gaan naar Bali. Alleen, ik had er niet zo’n zin in, en daar had ik zo mijn redenen voor. Ik was een belangrijk iemand verloren, iemand om wie ik gaf. En er waren jaloerse mensen die het niet konden laten allemaal leugens te verspreiden.. Een leeg gevoel in mijn maag kroop naar boven. Ik wilde niet op vakantie naar de zon, ik was altijd meer een wintertype geweest. Ik ging met mijn ouders altijd naar Scandinavië. Roeien over de eeuwige meren, de fjorden, de hoge bergen. Nee.. Ik hield niet van de zon. Het donkere tafereel gaf me weer nieuwe moed, omdat het me aan vroeger deed denken. Ik werd opgeschrikt uit mijn gedachten doordat er iemand op mijn schouder tikte. Vrijwel meteen draaide ik me om en keek in het overenthousiaste gezicht van mijn beste vriendin, Lilly. ‘Zin in?’ vroeg ze me. Ze beet op haar lip en gebaarde naar buiten. ‘Je gaat echt álles vergeten, het wordt echt een supervakantie!’
Ik gaf een zwak glimlachje. ‘Weet ik.’ Het probleem was alleen dat ik niet alles wílde vergeten. Ik wilde niet straks met één of andere jongen het bed delen. Zo zag Lilly het voor zich. Ze had nooit iets anders gedaan dan achter jongens aan huppelen, en na een tijdje ging het andersom. Het had wel een grappig gezicht, maar ik had er nu geen zin in.
Ik draaide mijn hoofd weer om naar buiten en voelde dat we waren geland. Er werd omgeroepen dat de vlucht goed was verlopen en de piloot wenste ons een fijne vakantie toe. Nou, bedankt.
Eenmaal uit het vliegtuig zocht Lilly de verdere vakantiegangers. Ik was niet erg spraakzaam, dus ik denk dat ze daarom liever bij de anderen liep. We waren met zijn vijven. Lilly, mijn beste vriendin dus. Type huppel, die iedere jongen kreeg die ze maar wenste. Dan had je Ryann, mijn buurjongen. We woonden al zo lang naast elkaar als buren, dat we als broer en zus voor elkaar waren. We hadden allebei geen broers of zussen, dus dat kwam wel goed uit. We groeiden samen op, en omdat hij zich als een broer geraagde, had hij de neiging me te beschermen. Vriendjes vertrouwde hij niet. Er gingen geruchten dat hij meer wilde dan alleen vrienden, maar dat was binnen de groep. Ik wist bijna zeker dat Ryann dat niet wilde. Naast Lilly en Ryann had je nog Ashlee. Ze zat pas sinds de middelbare school bij ons “groepje”. Ashlee en Lilly konden goed met elkaar opschieten. Ik leerde haar niet echt kennen omdat ik alleen maar tijd had voor.. Ik slikte. Voor mijn vriend. Ex-vriend. Dan had je natuurlijk nog Charlie. Een jongen die ík vooral leerde kennen. Eerst kende ik hem niet, maar toen ik met mijn ouders in Zweden zat, was hij daar ook in de buurt. We zagen elkaar en raakten aan de praat. We hadden veel gemeen samen en we konden goed opschieten met elkaar. Het was een aardige jongen, maar een beetje zwijgzaam. Gelukkig konden Ryann en Charlie goed met elkaar opschieten. Dus je had Lilly, Ryann, Ashlee, Charlie en ik, Jassmine. Maar iedereen noemde me Jass. Ik ging meteen bij Charlie en Ryann lopen, terwijl Lilly en Ashlee hun plannen met vakantieliefdes giechelend doornamen. ‘Gaat het?’ hoorde ik Charlies zachte fluisterstem. Ik beet op mijn lip en omdat ik even een brok in mijn keel had, kon ik niet praten. Hij was de eerste die het me vroeg. Volgens mij was hij ook de enige die het wist, welke dag het was vandaag. En wat het voor mij betekende. ‘Ja, hoor,’ loog ik met een trillende stem.
Ik keek omhoog naar Charlie. Hij had goudblonde haren, op sommige plekken leek het alsof er een glans doorheen ging van een andere kleur. Verder hield hij ook niet van de zon, wat bij mij een pluspunt maakte. ‘Ze zijn het gewoon vergeten,’ wist ik eruit te brengen. Ik gebaarde naar Lilly en Ashlee. Ryann keek me achter Charlie begrijpelijk aan. Hij haalde zijn schouders op. ‘Wij niet, Jass. Op ons kun je rekenen.’ En op hun niet, moest erachteraan komen. Charlie knikte. ‘Die mensen heb je.’ Dat vond ik fijn op dit moment; dat ik bij jongens liep. Ik had even geen zin in de drukke meiden, maar gewoon in rustige jongens.
We haalden onze huurauto, wat onnoemelijk lang duurde voor zo’n laat tijdstip en reden naar onze bestemming toe. Dat was ook iets waar ik totaal geen zin in had; het was één of ander park met grote huizen, naast elkaar, waar allemaal vakantiegangers konden slapen en dingen gezamenlijk konden doen. Nou, daar had ik écht geen zin in. Ik tuurde vanuit de auto naar de mysterieuze zwijgzame nacht en probeerde niet woedend uit te barsten op de twee dames naast me, die me onwijs irriteerden. En maar giechelen en maar foto’s laten zien. Zij hadden nog nooit echte liefde gekend!
Er was een feest bezig, hoorde ik. Het gedempte gebonk was nog te horen hier, en de lichten van het feest schenen in de donkere, nu trouwens mistige, nacht. We kwamen aan bij ons huis.
‘Hé, als we onze spullen hebben neergelegd, dan kunnen we toch beginnen met ons vermaak?’ vroeg Ashlee grijnzend. Ze keek de rest uitdagend aan. Lilly viel haar bij. ‘Ja, laten we naar het feest gaan!’
Ryann glimlachte. ‘Ik heb ook wel zin om na die uren vliegen mijn benen te strekken. Jij, Charlie?’ Ik stond er maar een beetje zwijgend bij en probeerde niet weer boos te worden of juist te huilen. Het holle gevoel vanbinnen was bijna misselijkmakend.
‘Ik ben even moe van de reis, ik denk dat ik hier blijf..’ Hij gebaarde naar mij. De rest leek het te snappen en gaf hem een veelbetekende blik. Ik voelde me een soort patiënt, hoe ze met me omgingen. En tegelijkertijd kon het ze niets schelen. Maar het maakte me niets uit, ik had al niet zo veel van deze vakantie verwacht.
